Dag 1
In oktober vorig jaar, wanneer de Corona-pandemie opnieuw hard om zich heen begint te slaan kondigt Robbie Williams samen met Leutgeb Entertainment een exclusieve en groots concert aan in München. Het enige Europese concert voor 2022 overigens, met een maximum capaciteit van 130 000 mensen. En zo vinden we ons op het einde van deze zomer meer dan 8 uur onderweg naar München voor dat spektakel!
Dat München iets verder weg bleek te liggen dan in eerste instantie gedacht kon de pret uiteraard niet bederven, tijdens de (lange) autorit speelden we een quiz met vragen over België en Vlaanderen, en al overleefden niet alle vragen de tand des tijds (het spel dateerde al van 2002 en Guy Verhofstadt als antwoord op de vraag wie de Belgische premier is blijkt al geruime tijd niet meer te kloppen…) amuseerden we ons toch tijdens de tocht. Na enkele malen stoppen voor plas-, eet- en drinkpauzes arriveerden we rond 20 uur in München en werd de wagen geparkeerd. In Duitsland blijken ook al sinds enkele jaren echte parkeerplaatsen voorbehouden voor vrouwen te zijn, niet omdat ze moeilijker zouden parkeren maar wel om hen een veiliger gevoel te geven. De parkeerplaatsen zijn dan ook steeds dicht bij een in/uitgang én in het zicht van de camera. Hoe dan ook, de parkeerplaatsen zijn ook steeds iets breder dan de standaard.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben in ons ho(s)tel voor het weekend, a&o München Hauptbahnhof, trekken we de stad in op zoek naar een hapje eten. Voor zaterdag worden er grote stormen voorspeldt, iets waarover al veel geschreven werd in de Duitse pers nadat verschillende plaatsen op het terrein tot 20 centimeter onder water stond tijdens het concert van Helene Fischer de voorgaande week. Maar ook de eerste avond hangt er al heel wat onweer in de lucht, en voelt de lucht drukkend en vochtig aan.
Desondanks is er nog veel volk op straat en is het aardig druk in het stadscentrum, iets later blijkt ook dat er meer te doen is dan enkel en alleen Robbie Williams komend weekend. Zaterdag speelt Bayern München en het is duidelijk dat er al veel voetbalfans in de stad zijn. Wanneer de hemelsluizen opengaan sluipen we één van de vele Biergartens van brouwerij Augustiner binnen. We zijn net voor iedereen van het terras ook binnen vlucht, en een kunnen een mooi plaatsje bekomen waar we genieten van een typische “curryworst” en enkele Augustiner’s (hier serveert men bier vanaf 50cl….)
Na volop genoten te hebben van de uitbundige sfeer in de biergarten, het lekkere eten en drinken besluiten we tijdig ons bed in te kruipen, want 8 uur lang op de Authobahn kruipt niet geheel in de koude kleren.
Dag 2
Onze kamer geeft uit op de Sint-Pauluskerk die we dan ook stipt om 8 uur horen luiden, de zon straalt alweer en het is duidelijk tijd om ons klaar voor dag te maken. Het viel overigens op hoe de afstand ook effect heeft op het feit dat het in München iets vroeger donker (en dus vermoedelijk ook iets vroeger licht) wordt.
Voor het ontbijt zoeken we een plaatselijke bakker annex Panos-achtig iets voor een ontbijt met koffie. Daarna trekken we weer de stad in en kuieren we door de veel te drukke winkelstraat. De Lush beschikt er wel over een tweede verdiep en koffiebar! Op de Marienplatz zijn we net te laat voor het prachtige klokkenspel van Neues Rathaus mee te pikken, maar gelukkig zien we toch nog een glimp.
De tijd vliegt voorbij, en rond 14 uur verkiezen we ons op te frissen en met de metro koers te zetten naar Sonderfreifläche an der Messe dat ingericht werd als een groots concertterrein waar de afgelopen weken al 2 grote Duitse topartiesten het podium mochten betreden en waar het zaterdagavond aan Robbie Williams is. Onderweg maken we nog een tussenstop voor (zeer pikante) noodles.
De metro vraagt enig zoekwerk, maar uiteindelijk geraken we er wijs uit en geraken we veilig en wel op het festivalterrein. Daar stijgen de kriebels per meter we dichter bij de toegang komen. Het is net geen 20 jaar geleden dat ik fan werd van de man na het zien van de legendarische concerten op Knebworth, dit komt aardig in de buurt en kent net niet dezelfde omvang (in München wist Robbie net geen 100 000 tickets te verkopen, voor Knebworth was dat een totaal van 375 000 over 3 avonden, 125 000 per concert.) Dit kunnen meemaken is dus sowieso een lifetime ervaring waarvan ik nooit gedacht had ze ook echt te beleven.
Met een festivalbandje rond de pols om zo de zone “gold” binnen te maken, een frisse pint in de hand én een gloednieuw Robbie Williams-shirtje aan zakken we af naar het concertterrein. Dat oogt gigantisch, het podium nog gigantischer met z’n 150 meter breedte. We weten een goed plaatsje te scoren wat, binnen de grote van het concert, nog “dicht” te noemen valt.
Rond 16u30 begint Josh Savage aan zijn set, een Brit die ondertussen al enkele jaren in Berlijn woont. Kortom, de ideale stroop tussen het Duitse publiek en de Britse hoofdact. Voorlopig nog volledig independent, maar wel met enkele digitale singles en EP op zijn naam zet Josh Savage een een aangename set neer en amuseert hij zich duidelijk op het podium. Aan de bindteksten is echter nog wel wat werk.
Na een uurtje en een change-over is het om 18u00 tijd voor Lufthaus, het project dat Robbie tijdens de corona-pandemie startte met Tim Metcalfe en Flynn Francis. Via Armada Music, het platenlabel van de Nederlandse DJ Tiësto, verschenen ondertussen de eerste twee single’s ‘Sway’ en ‘Into the Light’. Geen Robbie in zijn eigen voorprogramma wel een DJ-set door de 2 producers waar tussen grote hits ook hun eigen Lufthaus-materiaal dat nu al warm onthaald wordt.
Na een set van een uur zit het erop en is het wachten. Naarmate de tijd vordert wordt het startuur, 20 uur, ruimschoots overschreden en wordt de lucht alsmaar donkerder. Reden van het lange wachten wordt ter plaatse niet gegeven, maar het weer ziet er alsmaar onheilspellender uit. Speculaties starten dat men misschien dus alsnog het concert zal annuleren gezien het weer? Trouwe fans weten immers dat Robbie nooit te laat start. Twintig minuten later dan voorzien wordt het allemaal donker en start de intro…
“Munich, I’m I still your son?” is één van de vragen die op het scherm verschijnt en die met ontzettend luid gejuich beantwoord wordt. “Cool” is het antwoord op het scherm. Cheeky, nog steeds. Dan start ‘O. Verona’ en komen de Knebworth-vibes. Kippenvel. ‘O. Verona’ wordt ingeruild voor de beginakkoord van ‘Let Me Entertain You’.
Tijdens het concert refereert hij zelf ook een aantal keer naar deze concerten. Hoe we hier, twintig jaar later, bij hem staan en nog steeds al zijn nummers meezingen. Dat we, zoals hij ons twintig jaar geleden vroeg op Knebworth, samen oud te worden die belofte volledig nakomen. Maar hij kan het ook niet laten een beetje te spotten met de mensen die wat verder weg staan in het publiek:
The place is so big, it feels those people at the back are listening to something complete different. They’re at a Coldplay gig!
Binnen enkele weken verschijnt ‘XXV’, een plaat waarop hij terugblikt op zijn 25-jarige solocarrière met het Nederlandse metropoolorkest. Voor dit album werden alle nummers voorzien van een nieuw arrangement. We krijgen alvast wat te horen, zo genieten we van extra strijkers tijdens ‘Eternity’ en klinkt ‘No Regrets’ nog meer James Bond dan ooit tevoor. De setlist staat uit een perfecte mix van oudere en nieuwere nummers, hij is dan ook blij verrast dat ‘Candy’ zo vlot meegezongen wordt.
Hij brengt niet alleen een prachtige set, maar is in opperbest humeur, heel praatzaam waar hij vaak terugblikt op zijn verleden of ons net warm maakt voor de toekomst. Hij praat over de film ‘Better Man’ die volgend jaar zijn levensverhaal naar de bioscoop brengt, over zijn vader die niet langer mee op tour kan omwille van Parkinson maar dat hij nu al zeker is dat het niet bijzonder lang meer zal duren voordat Teddy, zijn dochter, op het podium naast hem zal staan.
Wanneer Robbie terug opkomt voor de toegift in kamerjas en boertjes staat te laten is het duidelijk dat hij zich niet opperbest voelt. Hij steekt het nog op de nictonekauwgom voor hij het gloednieuwe ‘Lost’ brengt, maar tijdens ‘She’s the One’ verdwijnt hij halverwege het nummer in de coulissen om over te geven. Het publiek vergeeft het hem met graagte en liefde voordat hij ‘Angels’ inzet dat luidkeels meegzongen wordt. Geen vuurwerk tijdens de afsluiter, maar voor hij het podium afloopt zet hij wel nog de a-capella het nummer opnieuw in. Onder luid gejoel, applaus, gezang én met regendruppels verlaten Robbie en zijn band het podium.
Setlist
- Intro (O. Verona)
- Let Me Entertain You
- Monsoon
- Land of 1000 Dances
- Candy
- Come Undone
- Better Man
- Eternity (XXV version)
- The Road to Mandalay
- Sweet Caroline
- Something Stupid
- No Regrets (XXV Version)
- Love My Life
- Supreme
- Tripping
- Millennium
- Hot Fudge
- Kids
- Feel
- Rock DJ
- Lost
- She’s the One
- Angels
Froy's Blog 