Het is ondertussen alweer zo’n goede 10 jaar geleden dat ik Metric ontdekte tijdens een shoppingnamiddag met hun track ‘Gimme Sympathy’ waarin de tekst “‘Who’d you rather be? // The Beatles or The Rolling Stones? // Playe me something like ‘Here Comes the Sun'” passeert. Toen in navolging van het verschijnen van ‘Formentera’ ook een tour werd aangekondigd met ook 8 Europese data moest ik absoluut een ticket hebben. Zeker als het concert in Nederland (België stond niet tussen de tourdata) nog eens plaatsvond in Utrecht (Ronda, TivoliVredenburg).
Voor het concert opteerde ik voor Early Access tickets, dit gaf iets vroegere toegang tot de zaal naast een exclusief gesigneerde poster en de mogelijkheid om vooraf rustig een slag te slaan aan de merchstand. In de prijs ook een muntje voor de kluisjes, met andere woorden: stressloos genieten! Ik vond een goed plaatsje vlak voor het podium en geraakte aan de praat met een Nederlandse die de band voor de tweede maal zou zien. Wanneer de mensen met normale tickets ook de zaal binnen stroomden werden we nog vervoegd door 3 Canadezen, Molly zou haar 35e show van Metric meemaken. Tijdens het Europese gedeelte zagen ze Metric al eerder in Londen (Roundhouse) en later ook nog in Berlijn.
Met Lo Moon hadden ze alvast een ideale support act mee, deze band rond Matthew Lowell, bracht vorig jaar hun tweede plaat ‘A Modern Life’ uit en staan net als Metric garant voor bij momenten stevige tracks met psychedelisch sausje over. Met 7 songs wisten ze de hele Ronda in te pakken en mee te nemen in hun korte, maar krachtige set.
Wat mij betreft was ‘Formentera’ DE plaat van 2022. Sinds het ontstaan van de band maakten ze een heuse evolutie door en bracht hen dat langs verschillende stijlen zonder zichzelf te verliezen. Op de laatste plaat begeven ze zich meer op de elektronische muziek die je bij momenten naar een echte rave-party lijkt te brengen. Tegelijk blijft ook de alternatieve indierock niet achterwege en bewijst zicht dat tot een perfecte mix!
‘Doomscroller’, de openingstrack van het album, duurt net iets meer dan 10 minuten en lijkt wel gemaakt voor een zomerse avond cruisen op de baan, maar zou net zo goed kunnen dienst doen als track in een club. Met die track openden ze hun set, het mag gerust de ‘Bohemian Rhapsody’ van Metric genoemd worden door het allegaartje aan stijlen die perfect blenden. Ze brengen er de complete zaal alvast met uitvoerig in beweging en de sfeer zit er direct goed in. Live klinkt de song eens zo goed.
Emily Haines is alvast een vrouw van weinig woorden en de nummers volgen elkaar in een hoog tempo op zonder teveel ruimte om adem te halen. Energiek springt ze van de ene kant van het podium naar het andere, zingt ze foutloos en vooral met veel overtuiging en neemt ze links en rechts nog gitaar of synths op zich. Je zou het niet geven dat ze ondertussen richting de 50 gaat. James Shaw lijkt met zijn boots en hoed een echte rockster, meer dan eens bespeelt hij het publiek vlak voor zich (waaronder ons) met wat extra show en rock-allures.
Na net geen uur krijgen we een korte akoestische set met een prachtige versie van ‘The Police and The Private’, voor ‘Combat Baby’ gaan James en Emily opzoek naar de echte combat babies in de zaal, de fans van het eerste uur. Tijdens het nummer gaan er menige vuistjes de lucht in en zijn we plots allemaal combat babies.
Daarna is het weer tijd om een versnelling hoger te schakelen en weet de band de perfecte mix te brengen van ouder en nieuwer werk. Van tijd zitten we op een heus rockconcert, dan weer een popshow, dan weer een raveparty. Hoe dan ook krijgt elk lid de spotlight op zich gericht.
‘Gimme Sympathy’ bewaren ze tot quasi het einde, vlak voor de bisronde. In de bisronde worden we getrakteerd op extra veel energie en uitgesponnen nummers voordat Emily Haines al huilend het publiek bedankt. Het is de voorlaatste show van het Europese deel van de tour en ze bedankt ons uitvoerig. Afsluiten doet ze met de woorden: “Let us bottle all of this up so we can keep it for when dark times show up.”
Oprecht één van de de beste concerten die ik al zag! (En des te fijner dat ik hier enkele dagen in Utrecht aan kon koppelen, al bloedde mijn hart van al het vuilnis op straat…)
Setlist
- Doomscroller
- Gold Guns Girls
- Dark Saturday
- False Dichotomy
- Help I’m Alive
- Formentera
- Enemies of the Ocean
- The Police and The Private (acoustic)
- Combat Baby (Acoustic)
- Cascades
- All Comes Crashing
- Now or Never Now
- Synthetica
- Sick Muse
- Gimme Sympathy
- What Feels Like Eternity
- Monster Hospital
- Black Sheep
- Breathing Underwater
Froy's Blog 