Toen Robbie Williams in december bekend maakte dat hij ook met zijn gloednieuw album “Swing Both Ways” op tournee zou gaan, zo kort na “Take The Crown Stadium Tour” had ik zijn passage in het Koning Boudewijnstadion nog niet volledig verteerd. Jammer genoeg zakte hij deze keer niet af naar België, gelukkig hadden Ines en Nicole, twee dames die ik ken van het Belgische Robbie Williams forum, nog een plaatsje in hun wagen en mocht ik met hen mee naar de Ziggo Dome in Amsterdam voor het eerste swing-concert van deze grote meneer.
Wie met Kerst of nieuwjaar naar televisie keek en “One Night at the Palladium” had gezien wist dat deze show meer “show” dan een echt optreden zou worden, maar vooral dat het ontzettend goed zou klinken en Robbie zich ook rot zou amuseren.
Aangezien we deze keer over zitplaatsen beschikte pikte Ines mij in de namiddag op voor een rit naar Nederland waar we Nicole zouden oppikken, van daaruit reden we door naar Amsterdam en bereikten we de Ziggo Dome zonder al te veel problemen.
Eens bij de zaal aangekomen stond er een ontzettend lange rij die de hoek om ging… Aanschuiven dan maar… Hoe lang de rij ook leek, eenmaal we bij de deuren aankwamen ging het plots vlot als je per vak binnengeleid werd. We waren er zo’n kleine twee uur op voorhand en konden dus eerst op het gemak nog eens langs de merchandising-stand, kochten jetons (die doe je aan een soort van bancontact-automaat in Nederland overigens…) en aten en dronken wat. En dan zochten we onze plaatsen op, de eerste keer voor ons drieën dat we in de Ziggo Dome een concert mee zouden maken, maar het mag gezegd dat de zaal niet heel groot is, waardoor je eigenlijk altijd vrij dicht zit, en daarnaast beschikt het ook over een goed opgestelde tribune zodat je altijd goed zicht hebt en dit kan meemaken uit goede zitjes (geen voetbalkuipjes zoals in het Sportpaleis dus…).
Het was ook Nationale Dodenherdenking in Nederland en om 20u klonk er een signaal en de mededeling dat er twee minuten stilte zou volgen. Zo’n goede 16 000 mensen die twee minuten lang stil zijn waardoor je zelfs een speld had kunnen horen vellen in de Ziggo Dome. Adembenemend. Echt waar!
Een kwartier na de stilte begon de “show” en weerklonk de mededeling dat over een kwartier “Swing Both Ways Live” van start zou gaan. En jawel, stipt om half 9 verscheen Robbie Williams op het podium onder luid gegil. Geen grootse entree zoals deze zomer, maar wel groots genoeg om de zaal direct op zijn kop te zetten… Ondanks dat “Shine My Shoes” de derde, en misschien minst gedraaide, single is van het album werd het woord voor woord meegezongen en de fans die de tekst nog niet kende konden die gewoon mee aflezen/zingen van het grote gordijn achter Robbie. Dat hij het principe van zorgen dat je opent met enkele stevige nummers ook bij dit swing-concert toepast hoeft niet te verbazen, het gordijn achter Robbie wordt omhoog getrokken en doen een spectaculair podium met een band en blazerssectie tevoorschijn toveren en ook de dansers komen het podium op voor “Puttin’ on the Ritz”, dat wederom luidkeels wordt meegezongen… Op enkele nummers na bestaat het concert dan ook maar uit nummers van de CD’s “Swing When You’re Winning” en “Swings Both Ways”, alsook enkele nieuwe covers.
Het tempo ligt hoog en zonder al te veel bindteksten gaat Robbie verder. Het publiek kent vaak de teksten, en zelfs als ze het niet weten zorgt Robbie ervoor dat er genoeg interactie blijft, onder andere door de makkelijke “Hidihidehidehidehi”’s in “Minnie the Moocher”. Hij krijgt een boekje van “Nijntje” toegeworpen, en na het voorlezen verteld hij de fan dat het toch net iets te makkelijk is om te lezen voor hem… Het cadeau is (één van de velen) voor zijn dochtertje. Dat hij voor zijn laatste album ook één van zijn grootste klassiekers herwerkte naar een swing-nummer zorgt voor enige nostalgie. Na een fan midden de twintig aan te spreken verteld hij “I used to be famous, like an obsese Justin Bieber!” Tongue in cheeck, zoals we hem graag hebben. En inderdaad, na “Swing Supreme” sluit het gordijn en volgt een dansact, normaal ben ik geen fan van onderbrekingen tijdens het concert die opgevangen dient te worden door de dansers, maar in dit geval is hij niet van lange duur en weten de dansers je net lang genoeg geboeid te houden. Ondertussen hangt de obesitas versie van Robbie boven het podium voor “No One Likes a Fat Pop Star”.
Voor “That’s Amore” wordt wederom de tekst voorzien op gordijn zodat we mooi kunnen meezingen en en passant trouwt hij tussen het nummer in ook nog met een Nederlandse fan op het podium, een showbizz-huwelijk dat voltrokken wordt door Guy Chambers, zijn vroegere vast co-writing-partner en op deze tour musical director. Daarna klinkt tapdans en het bekende gefluit, al blijkt dit (en enkel dit!) een bandje te zijn… Robbie steekt dit niet onder stoelen of banken en laat duidelijk blijken dat hij dit gefluit nooit zo helder kan kunnen doen. Wat volgt is misschien een publiekslieveling, “Mr. Bojangles”. Dat het niet allemaal big band hoeft toont hij aan met een Voice Male-moment door met vier leden van zijn band enkel met stemmen “Ignition” van R. Kelly te coveren. Vanaf dan is het in een rotvaart naar het einde van het eerste deel toe. Voor “I Wan’na Be Like You”, uit Jungle Book, trekt hij zijn apenpak aan en weerklinkt ook het geschreeuw van de jungle en de apen. De danseressen, uitgedost als Jane, worden in het rondgeslingerd door de aapjes op het podium. Daarna loopt er voor “High Hopes” een kinderkoor op, telkens van een school uit de buurt waar het concert zich bevindt. Een beetje onwennig schuiven de kindjes naast Robbie en volgt een kippenvel moment. Het kinderkoor mag dan ook onder groot applaus het podium af. Met “Swings Both Ways” en “Holland, admit it, we’re all a bit gay” wordt het Act 1 afgesloten en volgt een korte pauze.
Wanneer we de zaal na enige verfrissing terug betreden is het podium een beetje aangepast naar een schip, “HMS Teddy Bear”. Zonder veel poespas aan vooraf wordt “Soda Pop” ingezet en gaan de lichten uit (en wel in die volgorde…)… Act 2 gaat vlotter van start, het publiek moet niet opnieuw wennen (ondanks de pauze, die vaak de sfeer toch verpest) en met de medley van “Trouble/Hit The Road/Reed Petite/Shout” gaat de zaal helemaal wild. Het is dan ook een beetje verbazend dat Robbie zich, na enkele minuten interactie met het publiek, waarin hij enkele banners leest, cadeau’s wordt toegeworpen (“Your sign in exchange for my present” -“Whatever your present it, I don’t want it!”) zich neerzet en het rustige “If I Only Had a Brain” zingt. Na “Go Gentle”, dat hij opdraagt aan zijn gezin, en “Do Nothing ‘Till You Hear From Me”, waarin hij wordt bijgestaan door zijn vader, mag achtergrondzangeres Denosh Bennett op de voorgrond met “Empire State of Mind” voordat Robbie verder gaat met “New York New York”. Daarna is het in rechte lijn naar het einde van de show… Een swing-medley van zijn grootste hits voor het integrale “Angels”, inclusief vuurwerk op de backdrop achter het podium, dat woord per woord wordt meegezongen en dan het gloednieuwe “Sensational” dat hij schreef voor zijn fans. Met een voldane grijs loopt hij trots het podium af, en met de boodschap “That All Folks!” zakt het gordijn weer toe.
“Swings Both Ways Live” is een fantastisch optreden dat zich echt richtte tot de fans en niet naar de mensen die er bij waren voor de naam. Bijna geen grote hits van Robbie zelf en een typisch big bang concert met de grote bravoure van weleer… Zoals Robbie het beloofde in het begin van de avond “I’m going to take you on a trip back in a time where there was no internet, no Facebook and when I was even famous…” Hij deed wat hij beloofde.
Setlist:
- Shine My Shoes
- Puttin’ On The Ritz
- Ain’t That a Kick in the Head
- Minnie The Moocher
- Swing Supreme
- No One Likes a Fat Pop Star
- That’s Amore
- Mr. Bojangles
- Ignition
- I Wan’na Be Like You
- High Hopes
- Swings Both Ways
- Soda Pop
- Trouble/Hit The Road/Reed Petite/Shout
- If I Only Had a Brain
- Go Gentle
- Do Nothing ‘Till You Hear From Me
- Empire State of Mind/New York New York
- Swing Medley
– Let Me Entertain You
– Millennium
– Rock DJ
– Come Undone
– Old Before I Die
– Candy - Angels
- Sensational
En uiteraard was er ook merchandising!
Froy's Blog 
2 gedachten over “Robbie Williams – Swings Both Ways Live”